
مروارید مهر آنلاین گزارش می دهد:تجاوز آشکار رژیم اسرائیل به کشور عزیزمان ایران یکی دیگر از موارد آشکار نقض حقوق بین الملل بود که بدون شک وجدان بیدار جهانی و تاریخ حقوق بین الملل آن را از یاد نخواهد برد . در روزگاری که بشریت دم از تمدن و تجدد و دموکراسی میزند چنین جنایاتی در جهان مایه ننگ قدرت های بزرگ و ضعف حقیقی شورای امنیت سازمان ملل متحد است.
نگارنده در این مقاله تلاش نموده است حمله رژیم صهیونیستی به خاک کشورمان را از دیدگاه حقوق بینالملل مورد بررسی قرار دهد ، هرچند در بدو امر و در یک نگاه کلی حتی کسانی که فاقد دانش حقوقی باشند این نقض آشکار حق و تمامیت ارضی یک کشور را به خوبی میدانند.
حمله مسلحانه به خاک یک کشور عضو سازمان ملل، بدون مجوز شورای امنیت یا استناد به دفاع مشروع معتبر، تجاوز آشکار محسوب میشود.
حمله اسرائیل فاقد مجوز شورای امنیت بود. ادعای دفاع مشروع آن نیز در این مورد نامشروع است، زیرا ایران حمله مستقیم و مسلحانهای از خاک خود علیه اسرائیل انجام نداده بود که چنین پاسخی را توجیه کند.
هدف قرار دادن مناطق مسکونی به طور کلی و غیرنظامیان به طور خاص، نقض فاحش اصل تمایز (Distinction) است که طرفین مخاصمه را ملزم میکند بین اهداف نظامی و غیرنظامی تفکیک قائل شوند.
* ترور شخصیتهای نظامی در یک حمله هدفمند، اگر خارج از صحنه نبرد فعال (Hostilities) و در خاک کشور ثالث (ایران) انجام شود، میتواند مصداق حملات تروریستی یا عملیات قتلهای فراقضایی (Extrajudicial Killings) باشد که تحت قوانین بشردوستانه و حقوق بشر بینالمللی ممنوع است.
*نقض حقوق حاکمیت هوایی:*
* پرواز بدون مجوز هواپیماهای نظامی در حریم هوایی کشور دیگر، نقض آشکار حاکمیت ملی و قوانین بینالمللی هواپیمایی کشوری است.
ممنوعیت توسل به زور (مگر در دفاع مشروع یا با مجوز شورای امنیت) و ممنوعیت جنایت تجاوز، از قواعد آمره حقوق بینالملل هستند که نقض آنها برای تمام جامعه بینالمللی غیرقابل پذیرش است.
*مسئولیت بینالمللی دولت اسرائیل:*
* بر اساس حقوق بینملل عرفی (مواد پیشنویس مسئولیت دولتها)، اسرائیل به دلیل ارتکاب عمل متخلفانه بینالمللی (تجاوز) مسئول است. این مسئولیت مستلزم جبران خسارت (غرامت) و پایان دادن به عمل متخلفانه است.
*حق دفاع مشروع ایران: جمهوری اسلامی ایران*، بر اساس ماده ۵۱ منشور ملل متحد و حقوق بینالملل عرفی، دارای حق مسلم و غیرقابل انکار دفاع مشروع در برابر این حمله مسلحانه است.
منابع:
پروتکل الحاقی اول (۱۹۷۷) به کنوانسیونهای ژنو ۱۹۴۹ (مواد ۴۸، ۵کنوانسیون شیکاگو (۱۹۴۴) در مورد هوانوردی کشوری بینالمللی.۱ و ۵۲)؛
کنوانسیونهای چهارگانه ژنو (۱۹۴۹)؛
قواعد عرفی حقوق بشردوستانه (مطالعه ICRC).