morvaridmehronline.ir

رفتم گوشه ی بادگير ولو شدم رو حصير. شمدِ خيس را کشيدم رويم، و باد که به شمدِ خيس ميخورد، خنکیِ مطبوع و دلپذيری زير شمد پوستم را نوازش ميکرد. هنوز درخلسه ی آن خنکا بودم که دوباره احساس سوزش و داغی بيدارم کرد. تَش باد (آتش باد) شمد را خشک کرده بود، اما متکا و حصير هنوز نم داشتند. بلند شدم نشستم که صدای خيری بلند شد اَمّون (امينه رو اونجوری ميگفتند) آروم ميگيری يا صدای آغام (بابام) بزنم؟

او با رفتنش و پشت کردن به تمام دوست داشتن های من درد به جانم انداخت . دردی که قابل دیدن نبود . قابل لمس کردن نبود . قابل فریاد زدن نبود . برای کسی که از رنج روحی شدید در عذاب است ، درد جسمانی تمامی مفهوم خود را از دست می دهد .....