غول های صنعتی انرژی بر در منطقه پارسیان

چندین سال است که از مصوبه احداث صنایع انرژی بر منطقه پارسیان می گذرد. اما فعالیتهای اجرایی درخور و شایسته ای دیده نمی شود. با تصویب احداث منطقه ویژه صنایع انرژی بر در پارسیان توسط هیئت دولت در سال 1387، روزنه های امیدی در دل مردم منطقه پدیدار گشت. از آنجائیکه مردم پارسیان در 60 کیلومتری خود منطقه ویژه اقتصادی انرژی پارس جنوبی را دیده بودند، پیشرفت های مشابه ی را برای مردم و منطقه خود در ذهن می پروراندند. عسلویه به عنوان پایتخت انرژی ایران در طول یک دهه توانسته است از یک روستای محروم، دورافتاده و گمنام به مرکز پویای اقتصادی ایران تبدیل گردد. هم اکنون منطقه ویژه اقتصادی پارس جنوبی به همراه عسلویه علاوه بر اقصی نقاط کشور در تمام کشورهای دنیا شناخته شده است و درآمدهای کلان شرکتهای نفتی در آن منطقه علاوه بر رفاه مردم منطقه و کشور، در بودجه های جاری و سرمایه ای کشور درصدی قابل توجهی را به خود اختصاص داده است. اما کمتر کسی در کشور، نامی از منطقه صنایع انرژی بر پارسیان شنیده است زیرا چون طرح ها و فازهای تئوریک پروژه ها هیچ نقطه ملموسی برای اثبات خود در بین مردم و اقتصاد ندارند. در چند ماه پیش، در همایش جهانی پتروشیمی تهران، شرکت ملی صنایع پتروشیمی به دنبال جذب سرمایه و سرمایه گذاری طرح های پتروشیمی منطقه پارسیان بوده که امیدواریم با جذب منابع مورد نیاز بتواند طرح های مورد نظر را به مرحله اجرا درآورد. طرحی که با تصویب پیشنهاد وزارت صنایع و معادن توسط هیئت وزیران در بهمن ماه سال 1387 به وسعت جغرافیایی لامرد تا کوشکنار پارسیان در خود جای داده است. طرح های در نظر گرفته برای این منطقه گسترده تر از صنایع پتروشیمی بوده و صنایع مادر و بزرگی همچون فولاد، آلومینیوم، سیمان را نیز در بر می گیرد.با نگاهی گذرا به هر کدام از این صنایع عظیم در می یابیم که هر کدام از آنان نیازهای هر منطقه ای را برآورده می سازند و اکنون که همه این صنایع در کنار یکدیگر جمع شده اند می توانند انتظارات بزرگی را برآورده نمایند.از اهداف کمی این منطقه، تولید سالانه 10میلیون تن فولاد، 2/1 میلیون تن آلومینیوم و 10 میلیون تن سیمان بوده و همچنین بالغ بر آن 10 میلیون تن محصولات پتروشیمی در نظر گرفته شده است. هر کدام از این صنایع خود به خود با چالش های بزرگ انرژی روبرو بوده و به همین دلیل این صنایع را انرژی بر می نامند، امکانات و مزیتهای خاص رقابتی منطقه تامین کننده این منابع بوده و می تواند بر این مشکلات بزرگ فائق آیند و احتیاجات تمام این صنایع را در مجاورت یکدیگر تامین نماید. چه نکوست که یادآوری گردد هر کدام از این صنایع عظیم به تنهایی می توانند مشکلات زیست محیطی را برای هر جامعه ای بوجود آورند و باعث آلودگی آب، خاک و هوا گردند. متاسفانه نکات منفی در مجاورت این منطقه قابل لمس بوده و هر رهگذری با عبور از منطقه عسلویه، آلودگی هوا را لمس می نماید. و از آنجائیکه آلودگی های آب و خاک ملموس نیستند باید این دو مقوله هم به هوا اضافه گردد. زیرا این صنایع در مجموع به 10هزار مگاوات برق، 120 میلیون مترمکعب آب، 5.3 میلیارد متر مکعب گاز در سال نیاز دارندکه از دریا و منطقه ویژه اقتصادی پارس جنوبی قابل تامین می باشند. به دلیل نزدیکی این منطقه به بزرگ‌ترین حوزه گازی دنیا- پارس جنوبی- و آب‌های آزاد، چشم‌اندازی روشن را پیش روی این صنایع قرار می دهد. پس لازم است دست اندرکاران این مجموعه ها فقط درآمد و سود تجاری را مدنظر قرار ندهند و برای جلوگیری از فاجعه زیست محیطی در این مناطق بازنگری های چندین باره را انجام داده و به اطمینان خاطر نسبی زیست محیطی برسند چون بشر یک زمین دارد و در صورت نابودی آن تنها مکان آرامش و آسایش انسان از بین رفته و تاثیرات منطقه ای آن گریبانگیر کل جهان می گردد.در صورت برآورده شدن این خواسته مردم و شروع عملیات اجرای این طرح ها مردم این منطقه و آیندگان به گنجینه بزرگی دست پیدا خواهند کرد و علاوه بر منافع اقتصادی و تجاری به عنوان یک نشانه و برند در سطح دنیا مطرح گردند. از آنجائیکه کشور ایران یک کشور در حال توسعه بوده به تمام این صنایع جهت رشد و شکوفایی هر چه بیشتر نیاز داشته و با تکیه بر مهارت و فن آوری جوانان به این مهم دست پیدا می کند. یکی از مزیتهای منطقه پارسیان علاوه بر دسترسی آسان به آبهای آزاد(خلیج فارس)، وجود شبکه حمل و نقل، بازار مصرف، مواد اولیه و ذخائر و منابع مهم نفت و گاز است که هر کدام از آنان جهت پاسخگویی به این صنایع عظیم نیاز به توسعه و مدرنیته دارند. علاوه بر احداث بزرگراه در منطقه بایستی سیستم های حمل و نقل ریلی هم مدنظر قرار گرفته و سرمایه گذاریهای به موازت صنایع مذکور در این زمینه صورت پذیرد. یکی از موارد که منطقه پارسیان بر منطقه انرژی پارس جنوبی در استان بوشهر برتری دارد نیروهای متخصص و تحصیل کرده این منطقه بوده که می تواند به دلیل دلبستگی های جوانان این منطقه سرعت بیشتری را برای احداث این صنایع متصور کرد. این بدان معنا نیست که در منطقه عسلویه متخصصین و دانش آموختگان کم کاری نموده یا نقیصه ای دارند بلکه به خاطر دوری کارکنان قابل تقدیر و زحمت کش آن صنایع از خانواده ها یشان بوده که در دراز مدت بر روحیه آن تاثیر گذاشته و باعث هجرت مجدد آنها از منطقه می باشد که در این صورت سالها تجربه و تخصص کسب شده در این صنایع که برای هر شخصی فقط یکبار در زندگی اتفاق می افتد و سالها عمر می گذرد تا کسب گردد از منطقه کوچ می کند. اما هنگامیکه درصد بیشتری از پرسنل این صنایع از منطقه باشند این تجربه ها و تخصص ها تا پایان عمر کاری پرسنل و حتی پس از دوران بازنشستگی در منطقه مانده و قابل استفاده و بهره برداری می باشند. شایسته است مدیران سنتی ما در صنایع، به تاثیرگذاری نیروی انسانی و متخصصین صنعتی بهای بیشتری داده و از این تجربه های گرانبها، سالها استفاده نمایند. اکنون که چنین مصوبه ها و طرح هایی در استان هرمزگان و شهرستان پارسیان تائید شده است چه نکوست که تمام مردم و مسئولین دست در دست یکدیگر نهند و برای رشد و شکوفایی منطقه خود،مشکلات را با صبوری سپری کنند تا ثمرات آن به نسل امروز و آینده برسد. همانگونه که ذکر شد طرح های مذکور، جهت بهره برداری نیاز به سرمایه گذاری های کلان و ملی دارند که تقریبا از قدرت مردم منطقه به دور می باشد. اما چه خوب است از هم اکنون مردم منطقه به فکر تاسیس صنایع پایین دستی بوده و در رشد و شکوفایی هرچه بیشتر منطقه خود سهیم باشند.