هرمزگان استان پهناوری است که علی رغم وابستگی فرهنگی و اجتماعی میان مردم آن از توسعه نا متوازن رنج می برد. هرمزگان دارای بخش های مختلفی است که برخی از این بخش ها نماد توسعه یافتگی و سطح مطلوبی از رفاه برای ساکنان آن است و بخش دیگر از آن نماد محرومیت فزاینده و عمیق. این ناهمگونی و توسعه نامتوازن سبب شده بخش هایی از هرمزگان همچان با ابعاد مختلف محرومیت دست و پننجه نرم کنند.
شرق هرمزگان و نه تنها در این استان، بلکه درکل کشور یکی از مناطقی است که به نماد محرومیت تبدیل شده است. محرومیت های ساختاری در زمینه عمرانی، خدمات اجتماعی و رفاه فردی، مردم این خطه را با مشکلات زیادی روبرو ساخته است.
عدم توازن منطقه ای در استان هرمزگان از اولین مظاهر توسعه در این استان آشکار است. شرق هرمزگان در بسیاری ارتباطات میان شهری و میان روستایی حتی از یک جاده سالم و استاندارد محروم است و بدلیل چنین محرومیتی در بحث خدمات عمومی و امنیت دچار مشکل است.
از نظر اشتغال و صنعت نیز هیچگونه توازنی میان شرق و غرب استان هرمزگان دیده نمی شود. در حالیکه طرح های جامع اقتصاد در غرب هرمزگان با سرعت به مرحله کارشناسی و اجراء می رسد، طرح های مشابه در شرق هرمزگان با چالش های زیادی تا مرحله اجراء مواجه است.
عدم توازن در هر منطقه ای نشانه ای از محرومیت بخش های زیادی از مردم آن منطقه می باشد. در استان هرمزگان نیز شرق این استان با وجود پتانسیل اقتصادی و انسانی در منطقه از دیگر نشانه های توسعه متوازن است.
شرق هرمزگان به لحاظ جغرافیایی، ترکیب جمعیتی و پتانسیل اجتماعی، منطقه ای بکر و مناب برای سرمایه گذار ملی است. این منطقه می تواند با یک جهت دهی صحیح اقتصادی و برنامه ریزی جامع به قطب اقتصادی کشور تبدیل شود. به این منطقه اگر نگاهی با رویکرد اقتصادی ملی شود ، می تواند فرصت های سرمایه گذاری جدیدی را برای سرمایه گذاران کشور در بازارهای جدید ایجاد کنند و قدرت صادرات کشور را در سایر کشورهای همسایه افزایش دهد.
طرح منطقه ویژه اقتصادی در شرق هرمزگان تا کنون بطور جامع مطرح شده است، اما اجرایی نمودن این طرح نیازمند اراده ملی و تأمین منابع مورد نظر بصورت کامل است. در وقایع محرومیت در شرق هرمزگان در مرحله ای است که با طرح های استانی و محلینمی توان امید به تحول را در این منطقه داشت. چرا که عدم توازن در توسعه میان غرب و شرق هرمزگان و عقب ماندگی تاریخی در شرق هرمزگان به لحاظ توسعه فیزیکی و زیرساخت در مرحله ایست، که تنها با یک نگاه و جهش ملی می توان این منطقه را به مرحله ای شایسته و پایدار از نظر توسعه رسانید.
