آبتین امیری
رشد هر جامعه ای نیازمند حمایت از استعدادها و نیروی انسانی آن جامعه است. جامعه ای که دارای نیروی انسانی متعدد و نخبگان و کارشناسان با تجربه در زمینه های متعدد باشد ، می تواند مشکلات خود را حل کند و به عنوان جامعه سازنده معرفی شوند.
در استان هرمزگان مباحثی چون بومی و غیر بومی و استفاده از نیروهای بومی در سطح بالای ملی و استانی بسیار مطرح است. اما رسیدن به چنین شرایطی نیازمند ابزارها و پشتوانه ای قوی است. یکی از این پشتوانه ها حمایت از نیروهای بومی است که به عنوان یک سرمایه توانسته اند خود را به سطوح بالای مدیریتی برسانند. نیروهای بومی که از نظر مدیریتی توانسته انددر کشور مطرح شوند انگشت شمارند، اما همین افراد هم در اغلب مواقع از حمایت لازم بهره مند نبوده اند.
این واقع نشان می دهد که هرمزگانی ها در سطوح نخبگی باید با یکدیگر اتحاد داشته باشند و این اتحاد پشتوانه ای برای حمایت از نخبگان و استعدادهای هرمزگانی در رسیدن به سطوح بالای مدیریتی است.
اگر اتحاد و همبستگی هم پوشانی باشد افراد با استعداد می توانند با پشتوانه نخبگان و مدیران بومی بهتر راه ترقی را طی کنند و تعداد هرمزگانی را در مدیریت کلان و خرد کشور افزایش دهند.
اگر جنبشی برای پشتوانه سازی نباشد، استعدادهای هرمزگانینمی توانند از فرصت هایی که بدست می آورند بخوبی استفاده کنند. بدیهی است که رسیدن به چنین هدفی نیازمند فرهنگ حمایت و از خود گذشتگی است. نباید اینگونه باشد که افراد نخبه در شرایط طبیعی نسبت به قضایامحافظ کار و بی تفاوت باشند، ولی در زمانی که موقعیتی برای خودشان پیش آمد، شعار حمایت از نیروی بومی سردهند.
رشد مدیریتی نیازمند گذشت و کلان نگری است. منفعت های جزئی باید قربانی اهداف بزرگتر شوند تا جامعه در مسیر سازندگی قرار بگیرد. و در غیر این صورت منافع براساس مصالح فردی تعریف می شود و ادعای رشد استان به یک شعار تبدیل می شود.
متاسفانه در اکثر مواقع اتحاد مناسبی میان نخبگان و افراد با نفوذ استان برای حمایت از نیروی بومی وجود ندارد. در برخی از مواقع رقابت ها و حسادت های پنهانی میان نخبگان، فرصت پیشرفت را از برخی افراد می گیرد. لذا حتی اگر یک نیروی بومی بتواند خود را به مراحل بالای مدیریتی برساند بدلیل این مشکلات برای ادامه مدیریت خود با معضلات زیادی مواجه خواهد بود، و به عبارت صریح تر از خودی ضربه می خورد. دلیل این ادعا فرصت هایی است که تا کنوناز طرف حاکمیت به برخیاز نیروهای بومی داده شده که آنها به مناصب بالای مدیریتی مثل استانداری، رئیس منطقه آزاد، هیئت رئیسه مجلس، و... برسند. ولی این نیروها نه تنها با حمایت جدی بهرمند نبوده اند بلکه در اکثر مواقع با خودزنی برخی دیگر از نیروهای بومی مواجه بوده اند که این مسأله نشان دهند عدم اتحاد و همگرایی میان نخبگان استان است.
