رفتم گوشه ی بادگير ولو شدم رو حصير. شمدِ خيس را کشيدم رويم، و باد که به شمدِ خيس ميخورد، خنکیِ مطبوع و دلپذيری زير شمد پوستم را نوازش ميکرد. هنوز درخلسه ی آن خنکا بودم که دوباره احساس سوزش و داغی بيدارم کرد. تَش باد (آتش باد) شمد را خشک کرده بود، اما متکا و حصير هنوز نم داشتند. بلند شدم نشستم که صدای خيری بلند شد اَمّون (امينه رو اونجوری ميگفتند) آروم ميگيری يا صدای آغام (بابام) بزنم؟

پدیده های اجتماعی هر کدام برای خود تاریخ و ماندگاری دارند آنزمانکه در اکثر نقاط کشورمان عقب‌ماندگی بر تمام لایه های زندگی مردم حاکم بود ،شهر بندرلنگه به تبع آن و با توجه به اقلیم خاص خود، محرومیت های عمیقی داشت . یکی از کمبودها و مشکلات عمده و تاریخی این شهر که گاه هنوز رخ می نماید، آب بوده و لااقل در پنجاه سال گذشته که هیچ‌گونه آبرسانی آشامیدنی عمومی در منازل نبوده، سقاها یا آبرسان ها با چهارپایان آب را به درب تمامی منازل شهر می بردند و زندگی با تمام سختی هایش برای مردم شیرین بوده است. شخصیت داستان «عبدو »یکی از صدها سقاهایست است که در شهرهای بندر لنگه بندر کنگ، چارک بستک‌و روستاهای آن ها یکی از ارکان های زندگی روزمره مردم بوده اند داستان برشی از یک واقعیت زندگی در گذشته به شمار می‌رود که به خوبی زوایای زندگی یک سقا و نحوه ارتباطاتش با مردم را به خوبی و با زبان ساده بازگو می نماید...(مدیر مسوول مروارید مهر انلاین)