احمد حبیبی
آن که قلم به دست می گیرد و می نویسد ، عاشقانه ، ره می پوید و کار عشق می کند و به گفته ی خواجه حافظ شیرازی : هرگز نمیرد آن که دلش زنده شد به عشق ثبت است بر جریده ی عالم دوام ما ساعت ۸ بعد از ظهر روز دوشنبه مورخ 4 مهر ماه ۱۳۸۶ ، آقای یوسف صابری ، تلفنی ، خبر درگذشت استاد حسن فرامرزی را به اطلاعم رساندو به دنبال آن ، آقای حاج عبدالله صابری ( فرزند مرحوم ملا ابوطالب احمدی گچویی) از دوبی ، این خبر غم انگیز را تایید کرد .
خداوند تبارک و تعالی ، هر موجودی را که آفرید و با زاد و حیات و زندگی آشنا ساخت ، ناگزیر طعم و مزه ی مرگ و ممات نیز به او چشاند . به قول شیخ شیرازی : هر کسی زاد ، بایدش نوشید از می « كل من عليها فان » ولی خوشا به حال آنانی که در مدت عمر و زندگی خویش ، به خدمت خلق و فرهنگ و معارف پرداخته و در شمار علما ، فضلا ، دانشمندان ، محققان ، نویسندگان و شاعران جامعه بوده اند و به فرموده ی امام همام حضرت علی (ع) تا روزگار باقی است ، آنان نیز باقی خواهند بود .
آن که قلم به دست می گیرد و می نویسد ، عاشقانه ، ره می پوید و کار عشق می کند و به گفته ی خواجه حافظ شیرازی : هرگز نمیرد آن که دلش زنده شد به عشق ثبت است بر جریده ی عالم دوام ما ساعت ۸ بعد از ظهر روز دوشنبه مورخ 4 مهر ماه ۱۳۸۶ ، آقای یوسف صابری ، تلفنی ، خبر درگذشت استاد حسن فرامرزی را به اطلاعم رساندو به دنبال آن ، آقای حاج عبدالله صابری ( فرزند مرحوم ملا ابوطالب احمدی گچویی) از دوبی ، این خبر غم انگیز را تایید کرد .
* در مبحث مهم خلیج فارس شناسی ، تاکید بر ادای درست و صحیح کلمه داشتند و در هر مجلس و محفلی و حتی در مجامع رسمی کشورهای عربی و شیخ نشین های جنوبی خلیج فارس ، سرسختانه و با ادله و براهین علمی ، تاریخی و مستند با نام های مجعول و ساختگی ، مخالفت می کردند.
شادروان استاد حسن فرامرزی فرزند عبدالله فرامرزی فرزند مرحوم شیخ عبدالواحد فرامرزی به سال ۱۳۰۶ خورشیدی در بحرین متولد شد . بحرین در آن روزگار جزء خاک پاک ایران بود و تا ۳۰ سال پیش ، در کتاب جغرافیای دبیرستانی نیز می خواندیم که بحرین ، استان چهاردهم ایران است. استاد حسن فرامرزی ، به اتفاق پدر و عموهایش ، پس از مدت ها دربه دری و مبارزه با استعمار پیر جهان ؛ انگلیس ، در بحرین و قطر و دیگر سواحل عرب نشین خلیج فارس ، به ایران آمدند و در منطقه ی چاه کوتاه از توابع بوشهر ، رحل اقامت افکندند . سال ها در آن جا ماندند و بعد به تهران رفتند و فعالیت های رسمی و جدی فرهنگی و مطبوعاتی خود را ، پس از آن شروع کردند و به راستی که خوش درخشیدند . استاد عبدالرحمان فرامرزی (عموی حسن فرامرزی) در خرداد ۱۳۲۰ روزنامه و موسسه ی کیهان را در تهران تاسیس کرد . همچنین به انتشار روزنامه ی بهرام ، اقدام نمود . استاد احمد فرامرزی و استاد عبدالرحمن فرامرزی ( به اتفاق ) مجله ی تقدم را انتشار دادند که در شمار نشریات خوب ادبی - اجتماعی زمان خود بود. استاد احمد فرامرزی روزنامه ی خاور را منتشر کرد . در این جا ، بی مناسبت نیست که خاطره ای را نقل کنیم از یکی از نویسندگان و مورخان بنام معاصر ؛ دکتر محمد ابراهیم باستانی پاریزی ( استاد تاریخ دانشگاه تهران ) که می گوید از پاریز سیرجان در استان کرمان به تهران رفته و در رشته ی تاریخ دانشگاه تهران ، قبول شده بودم و درس می خواندم . برای کمک هزینه ی تحصیلی خویش ، به دنبال کاری بودم . روزی از روزها به دفتر روزنامه خاور رفتم و موضوع را در میان گذاشتم . مدیر مسئول روزنامه ، وقتی به مشکلم وقوف پیدا کرد ، با دادن کاری مناسب، ماهی نود تومان حقوقم معين کرد که با این حقوق خوب ، به طور کلی مشکلاتم به عنوان یک دانشجوی غریب در تهران ، مرتفع گردید و جالب این بود که بعدها فهمیدم روزنامه ی خاور ، ماهی نود تومان در آمد نداشته و مرحوم استاد حسن فرامرزی ، صرفا به خاطر کمک به یک دانشجوی شهرستانی ، از جیب خویش ، این مساعدت و همکاری ، مبذول داشته است. پس من ، در تحصیلاتم مدیون این مرد فاضل و محقق عالم و خاندان فرامرزی هستم . این موضوع و داستان ، گذشته از این که در کتاب ها و تالیفات دکتر باستانی پاریزی نوشته شده ، این جانب شخصا در سمینار فارس شناسی به سال ۱۳۷۶ در شیراز از زبان خودشان شنیدم. آری ، استاد حسن فرامرزی ، مربوط به چنین ایل و تباری است که به قول معروف : همه قبیله ی او عالمان دین بودند . استاد فرامرزی ، کار جدی خود را در نویسندگی و روزنامه نگاری از سال ۱۳۲۰ با نوشتن مقالاتی در روزنامه خلیج ایران ( خلیج فارس ) که در بوشهر چاپ می شد ، آغاز کرد در سال های ۲۳ و ۲۶ خبرنگار روزنامه ی کیهان در بوشهر بود. هم چنین در سال ۲۶ مقالاتی در روزنامه ی خاور می نوشت و تا سال ۱۳۲۷ سردبیر آن روزنامه نیز بود. در سال ۱۳۲۸ عضو تحریریه ی روزنامه ی کیهان شد و با نشریات دیگری همکاری فعال داشت . از جمله عضو هیات تحریریه ی روزنامه ی اطلاعات در سال ۱۳۳۶ و سردبیری مجله ی خوشه در سال ۳۶ و ۳۵ و سردبیری مجله ی جهان در سال ۳۳ و ۳۶ و نویسندگی مقالاتی در مجله ی فردوسی در سال های ۳۶ تا ۳۷ و همچنین سردبیری مجله ی امید ایران در سال های ۳۷ و ۳۸ و همکاری با مجله ی تهران مصور در سال های ۳۸ و ۳۹ را می توان از جمله فعالیت های مطبوعاتی و روزنامه نگاری استاد برشمرد . و اولین ترجمهاش نیز با مطالبی در مجله ی صبا در سال های1326 تا ۱۳۲۸ آغاز کرد. استاد حسن فرامرزی به مانند عموهای فاضل ، محقق و دانشمندش : استاد عبدالرحمان فرامرزی و استاد احمد فرامرزی ، هر چند که به زبان و ادبیات عربی مسلط بودند و به روانی زبان فارسی به عربی تکلم می کردند و کتاب های ترجمه شده شان موید این مدعاست ، اما به زبان و ادب پارسی ، عشق می ورزیدند و بدان تعلق خاطر فراوانی داشتند و فرهنگ و زبان و ادب فارسی در اوج عظمت و فصاحت و بلاغت و بلند مرتبه می پنداشتند . در مبحث مهم خلیج فارس شناسی ، تاکید بر ادای درست و صحیح کلمه داشتند و در هر مجلس و محفلی و حتی در مجامع رسمی کشورهای عربی و شیخ نشین های جنوبی خلیج فارس ، سرسختانه و با ادله و براهین علمی ، تاریخی و مستند با نام های مجعول و ساختگی ، مخالفت می کردند و کتاب ها و تالیفات عدیده ، درباره ی تاریخ و جغرافیای خلیج فارس در مقوله ی ایران شناسی ، خلیج فارس شناسی و هرمزگان شناسی از منابع و مراجع درجه اول محسوب می شوند . مرحوم استاد حسن فرامرزی در زبان و ادبیات فارسی ، عربی و انگلیسی استاد و به زبان و ادب فرانسه آشنا بودند.
